Categorie: Uncategorized

Ze zien er vaak een beetje woest en nors uit met die verwilderde baard en de muts diep over de ogen getrokken. In Zweden heet hij tomte, in Noorwegen nisse : de gnome of kerstkabouter. Het is een stukje Scandinavische folklore dat ook hier wordt omarmd en zijn plekje heeft gevonden rond onze kerstboom. Volgens de mythe heeft dit wezentje een heel belangrijke taak als beschermer van de hoeve en de mensen die er wonen. Doorheen het jaar verbergen ze zich achter de kasten of in de donkere hoekjes, maar ze houden iedereen in huis goed in de gaten. Ze zorgen voor de gezondheid van de dieren op de hoeve en het geluk van de mensen in huis. Ze beschermen ‘hun’ mensen, dieren, huis en land tegen ongeluk en kwaad. Het enige wat het kleine mannetje in ruil wil, is goed behandeld worden.

Is dit niet het geval dat wordt hij een grimmige plaaggeest, die situaties laat mislopen, zaken gaat verstoppen of gemene grapjes uithaalt. Hij heeft een pittig karakter en laat niet met zich sollen.

Een gnome moet je maken met liefde, warm aankleden met zachte stofjes. Een tevreden gnome is een geluksbrenger, niet alleen voor jezelf maar ook als geschenkje voor vrienden en familie! De gnome is makkelijk zelf te maken en heel leuk om te geven. In de workshops bij Villa Colette maken we onder andere onze eigen gnome. En het is mooi om te zien hoe iedereen bij het maken steeds verliefder wordt op het wezentje dat beetje bij beetje vorm krijgt. De gnome neemt zijn rol van geluksbrenger dus echt wel serieus. Kom gauw je eigen kerstcompagnon maken bij Villa Colette!

Sommige plaatsen stralen het uit; de huiselijkheid en de warmte. Je komt binnen en het voelt goed. Het pand op de hoek van de Beukendreef en de Stationsstraat sprak me al heel wat jaren aan. De ouderwetse, statige gevel, het oude serretje, de grote tuin met de prachtige treurwilg…

Een mooi plekje gelegen in de schaduw van Rozelaredreef en zijn kasteel. Een stukje geschiedenis om de hoek.

Het pand stond al even te koop en had al heel wat van zijn glans verloren toen we er op een dag binnen stapten. Het voelde als het huis van grootouders, verhalen en herinneringen verstopt achter ieder kastdeurtje, in het behangpapier, gekrast in houten planken.

In goede staat kon je het niet noemen, maar de huiselijke warmte, de authenticiteit en de welkom die het uitstraalde, waren genoeg om het potentieel te zien: dit zou het plekje voor Colette worden.

Uiteindelijk werd het een lange en moeilijke evenwichtsoefening tussen de renovatie van dit oude pand en zorgen dat het zijn authenticiteit niet zou verliezen. Afbreken is gemakkelijker dan renoveren.

Maar laat dit nu net het verhaal van Colette zijn: onvolmaaktheden maken dingen net zo mooi, zo anders en zo echt. Het is een les die ik meedroeg in mijn professionele carrière, zowel als loopbaan- en ontslagbeleider, en later ook als verpleegkundige: hoe mooi de imperfecte mens kan zijn.

Hoe fijn het kan zijn als mensen het masker even kunnen afzetten, kwetsbaar zichzelf kunnen zijn, een verhaal kunnen vertellen en hun rugzakje eventjes kunnen verlichten.